این قافله ی عمر عجب میگذرد

امروز با دیدن آلبوم عکس  قدیمی مان و بازخوانی پرونده ی زندگی ام از دوران کودکی تا به حال بار دیگر متاثر شدم  از گذران زندگی و  ناگهان به یاد  آینده ی نزدیک و کهولت تدریجی سن افتادم ، نهایتا پیری و تنهایی بسیار دردناک است، اما  گاهی فکر میکنم برای من ،  اگر پیری در کار نبود دل کندن از دنیا به مراتب سخت تر میشد... قطعا فلسفه ای در پس این زوال تدریجی ، پنهان است!

 

پ .ن :  اگر عمر اینترنت در ایران  را معیار قراردهیم ، من "پدر بزرگ اینترنتی" خیلی ها هستم!

عطر باران روی خاک...